Event in Kraków, Poland by Ziemia Boga on Saturday, September 16 2023 with 159 people interested and 37 people going. Mr. Ramalinga Raju, who was apprehended and confessed to a $1.47 billion (Rs. 7,800 crores) scam, revealed that he had been making up earnings for years. It was alleged that Raju and his brother, Mr. B. Rama Raju, the Managing Director, disguised the lie from the company’s board, top management, and auditors. Dusza Tomka wyrywana się na wolność, a przynajmniej szukała czegoś, co by jej pozwoliło przetrwać cięŜkie chwile. Sięgnął ręką do kieszeni i nagle błysk radości rozjaśnił mu twarz - była to prawdziwa modlitwa, choć o tym nie wiedział. Ukradkiem wyjął pudełko od kapiszonów. Wypuścił kleszcza na wolność i posadził go Vay Tiền Nhanh. Opublikowano: 2017-10-28 19:04:56+02:00 Dział: Polityka Polityka opublikowano: 2017-10-28 19:04:56+02:00 autor: Flickr: PiS Chciałaby dusza do raju, ale grzechy nie pozwalają — w tak barwny sposób Jarosław Kaczyński określił swój stosunek do objęcia teki premiera dwa i pół roku temu. Wtedy chodziło o jasną sugestię: Beata Szydło jest dla Polaków bardziej akceptowalna jako potencjalny premier niż Jarosław Kaczyński. Rzecz jasna od tamtego czasu sporo się zmieniło. I prezes, i kierownictwo PiS jest bogatsze o doświadczenia dwóch lat za sterami rządów i mądrzejsze o świadomość wad i zalet układu władzy z Beatą Szydło w fotelu premiera. I to głównie owocem tych doświadczeń jest fakt, że po tych dwóch latach wrócił pomysł, by to Jarosław Kaczyński został premierem. Zalety tego rozwiązania są powszechnie znane - przynajmniej wśród polityków prawicy. Usprawniłoby to skonstruowany przez PiS system, w którym instytucją odwoławczą od niemal każdej decyzji rządu (personalnej, merytorycznej, administracyjnej) jest Nowogrodzka, a w zasadzie jeden człowiek. A przecież nowoczesne państwo - tu pada trochę patosu, wielkich słów, nawiązań do Europy Zachodniej i ambitnie kreślonych wizji - wymaga odpowiedniego (współ)działania struktur, niezależnych, choć dobrze nakręconych instytucji, stworzenia zestawu naczyń połączonych. O takie mechanizmy jest niezwykle trudno w sytuacji, gdy minister swoje, premier swoje, a ostateczną decyzję i tak może wywrócić do góry nogami prezes partii. Co z rekonstrukcją? Gowin ujawnia: „Rząd potrzebuje korekty dotyczącej trybu podejmowania decyzji i zwiększenia tempa działań” Takie narzekania słychać przynajmniej z kilku resortów. Gdyby tak uprościć ten system - słyszymy - to udałoby się i szarpnąć cuglami przy planie Morawieckiego (konstytucja biznesu, split payment, przyspieszenie kilku mniejszych projektów), i usprawnić funkcjonowanie administracji, i lepiej zadbać o decyzyjność „mniejszych” ministrów. Czasem pojawia się też argument z gatunku moralnych i ambicjonalnych - skoro to rzeczywiście projekt państwa naszkicowany przez Jarosława Kaczyńskiego, to niech weźmie za nie pełną odpowiedzialność. Nie tylko architekta i mentora, ale i pierwszego kierowcy tego teamu. Wszystko to po części prawdziwe i słuszne postulaty. Problem w tym, że nikt nie da gwarancji, że dylematy i narzekania znikną, gdy Jarosław Kaczyński weźmie na swoje barki szesnastogodzinny dzień pracy w KPRM, bieżącą administrację tysiącami małych spraw i podpisów, codzienne wyjazdy na otwarcia szkół, uniwersytetów, fabryk i na inne uroczystości kulturalne i społeczne. Do tego dochodzą przecież szczyty unijne (i przygotowanie do nich), konferencje prasowe, regularne prace rządu, korespondencja z ministerstwami i setki mniejszych spraw. Oczywiście, premier ma od tego urzędników, doradców i polityków, ale zaplecze personalne nie będzie jakościowo wyraźnie lepsze tylko dlatego, że tabliczkę „Szydło” zamienimy w KPRM na „Kaczyński”. Może się okazać - paradoksalnie - że z KPRM będzie Kaczyńskiemu… dalej niż bliżej do realnych i poważnych problemów z realizacją „dobrej zmiany”. Że jego uwaga zostanie utopiona w codziennej papierologii. Poza tym wzajemne pretensje i spory ministerstw, ministrów i polityków są absolutnie naturalne w każdym rządzie. Czasem są to spory sensowne, pozwalające wypracować jeszcze lepsze rozwiązania prawne, a czasem destrukcyjne, spychające pomysły na zmiany w sferę inercji i imposybilizmu. Ale znów - wola polityczna jest w tym niezwykle ważna, ale nie załatwi wszystkiego. Jeszcze inna rzecz, że opowieści o dysfunkcyjnym charakterze dzisiejszego układu rządowego często opowiają ci, którym po prostu nie udało się przeforsować swoich pomysłów. Czasem dobrych, innym razem średnich - ale przecież ucieranie się stanowisk to również naturalna domena rządu i nie zmieni się radykalnie tylko dlatego, że Szydło zamienimy na Kaczyńskiego. Choć powtórzę - z pewnością taki rząd reagowałby szybciej i bardziej zdecydowanie niż do tej pory, byłby bardziej sterowny, z pewnością „księstwa” w poszczególnych resortach grałyby mniej na siebie. Czy byłaby to jednak zmiana naprawdę wielka? Śmiem wątpić. W tle sporu o kwestie merytoryczne są oczywiście sondaże. Nie jest to problem pierwszej wagi, ale nie miejmy złudzeń - w PiS bardzo precyzyjnie analizują wszelkie badania. Wracając do słów Jarosława Kaczyńskiego o duszy, która chciałaby do raju - w ciągu dwóch i pół roku od tamtej wypowiedzi prezes PiS stał się politykiem bardziej akceptowalnym społecznie, wspomniane wtedy „grzechy” ciążą mniej, może nawet zostały - w oczach części społeczeństwa - jakoś tam odpokutowane. Jeśli wierzyć rankingowi CBOS, to w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy prezes PiS zyskał kilkanaście punktów procentowych (biorąc pod uwagę poziom zaufania i nieufności) - a w październikowym badaniu zaufanie do Jarosława Kaczyńskiego osiągnęło pułap najwyższego w tej kadencji. A myślę, że i te dane nie są szklanym sufitem, którego nie można przebić. To zresztą dobry punkt wyjściowy do dyskusji (na osobny tekst), czy PiS powinno zmiękczać swój przekaz i wycofywać najbardziej „ostrych” polityków. Co ciekawe, i Kaczyński, i Ziobro, i w mniejszej mierze Macierewicz - wszyscy w pierwszej linii sporu w ostatnich tygodniach i miesiącach - sporo zyskali w porównaniu z badaniami sprzed roku czy dwóch. Ale nawet jeśli sondaże wskazywałyby na wyraźny wzrost zaufania do „twardych” polityków, to i tak premier Beata Szydło pozostaje w innej lidze, jeśli chodzi o te same rankingi. To nie tylko prosta kwestia „zmiękczenia” twarzy obozu dobrej zmiany, nie tylko ocieplenia wizerunku, ale również tworzenia poczucia pewnej „rodzinności” wśród szeroko rozumianych sympatyków rządzącego PiS. To oczywiście niewiele mówiące dane, ale wśród ponad 20 tysięcy głosów oddanych w sondzie na naszym portalu, wyraźna większość nie chce zmiany premiera. A przecież Czytelnicy w dużej mierze, na przynajmniej podstawowym poziomie, nie są PiS niechętni. Premier Beata Szydło stała się w ciągu tych dwóch lat naturalnym „zderzakiem” w momentach, w których w Prawo i Sprawiedliwość chciano uderzyć znaną i sprawdzoną (w latach 2005-2007, ale i później) metodą kopania w klatkę, prowokacji (często dość agresywnych jak grudniowy „pucz”) i sprowadzenia PiS do kilku smutnych panów oderwanych od prawdziwego życia Polaków. Sprowadzając tę myśl do bardzo, za bardzo prostego zdania: nawet jeśli Beata Szydło czasem denerwuje, to jest kimś „z nas”, o czym paradoksalnie świadczą takie złośliwe artykuły jak ten z ostatniej „Polityki”, gdzie opisywane są regularne zakupy pani premier w małym sklepie jej miejscowości. Trzecim argumentem, jaki warto wziąć pod uwagę jest relacja obozu rządowego z Pałacem Prezydenckim. Ostatnie - dalej występujące, choć już nie tak intensywnie - turbulencje wokół weta i reformy wymiaru sprawiedliwości utworzyły nowy, dotychczas niemal nieużywany kanał komunikacji i tworzenia realnej polityki. Mowa oczywiście o regularnych spotkaniach prezydenta z prezesem PiS, na których wykuwane są kolejne ruchy i pomysły. Zmiana w fotelu szefa rządu dałaby szansę na swoisty reset w tych relacjach, dość naturalnie wymusiłaby nowe reguły gry. Przeciwnicy powiedzą jednak nie bez racji, że przecież te same reguły da się wypracować bez politycznych trzęsień ziemi, ale za pomocą spokojnej i częstej rozmowy. W tle majaczy jeszcze gdzieś perspektywa stworzenia „lepszego PiS”. Na razie perspektywa nierealna, ale po kilku miesiącach ociosania Kaczyńskiego jako premiera? Wszystko to nie są jednoznaczne i oczywiste kwestie do rozwiązania, przed którymi stoi kierownictwo Prawa i Sprawiedliwości. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy tąpnięcie po zmianie premiera, do czego dojść z pewnością musi, gdyby decyzja została podjeta, zaowocuje wyraźnym i trwałym spadkiem notowań. Na pewno jednak byłoby pozbawieniem się dodatkowego atutu, jakim jest pani premier, jej spokój i umiejętność wsłuchiwania się w głos Polaków, nawet jeśli jest on czasem jednoznaczną irytacją, czasem czytelnym zdenerwowaniem na samo PiS i arogancję ludzi „dobrej zmiany”. Jarosław Kaczyński lubi grać va banque i patrząc na historię III RP wiele razy mu się to opłacało, ale czy to na pewno dobry, odpowiednio dojrzały w czasie moment, by stawiać na politycznej ruletce zero? Publikacja dostępna na stronie: Don Felice poucza brata Puccia, jak ma drogą pokuty zbawienia dostąpić. Brat Puccio pokutę odprawia, a mnich tymczasem z jego żoną miłosne igraszki czyni Gdy Filomena, opowiedziawszy swoją historję, zamilkła, Dioneo stosownemi słowy pochwalił bystrość jej dowcipu, a także i jej modlitewne westchnienie przy końcu. Królowa, spojrzawszy z uśmiechem na Pamfila, rzekła doń: — Teraz ty, Pamfilo, uracz nas jakąś wesołą opowieścią. Pamfilo oświadczył gotowość swoją i tak zaczął: — Siła jest takich ludzi, co to nie szczędząc wysiłków, aby się do raju dostać, nie spostrzegają, że wprowadzają tam miast siebie innego; tak właśnie rzecz się miała niedawno z parą naszych współziomków, o czem wam zaraz opowiem. Według tego, co słyszałem, niedaleko od San Brancazio mieszkał pewien zacny i bogaty człek, Pucciem di Rinieri zwany, który nabożnym będąc, wkrótce sprawom zbawienia całkiem się oddał, stał się tercjarzem w zakonie Św. Franciszka i bratem Puccio zwać się począł. Ponieważ żadnej rodziny nie miał, a cały dom jego składał się jeno z żony i jednej służącej, więc zbytnich trosk nie zaznając, mógł skłonności swojej zadość uczynić i cały wolny czas w kościele spędzać. Jako człek gruby i na umyśle tępy, klepał modlitwy, na kazania chodził, godzinki śpiewał i mszy słuchał, a jak słuchy chodziły, także do liczby biczowników należał. Żona jego, madonną Isabettą zwana, młoda jeszcze białogłowa, około trzydziestu lat licząca, była osobą piękną, świeżą i krągłą, jak jabłuszko. Z przyczyny zbytniej nabożności męża, a także podeszłych lat jego, musiała nieraz dłuższy post zachowywać, aniżeliby tego pragnęła. Gdy chciała już spać albo nieprzystojne harce z mężem swym czynić, ów opowiadał jej o męce Chrystusa, o pokucie Magdaleny lub o kazaniach brata Anastazego. W owym czasie powrócił z Paryża pewien mnich, należący do klasztoru w San Brancazio, Don Felice zwany. Był to człek młody, wielce urodziwy, a do tego mądry i głęboko uczony. Brat Puccio zaraz z nim w stosunek bliskiej przyjaźni wstąpił. Mnich rozwiązał wszystkie jego wątpliwości, a poznawszy jego naturę, zapragnął wydać mu się człekiem świętobliwym. Brat Puccio wprowadził go do domu swego i nieraz go na wieczerzę zapraszał. Don Felice, ujrzawszy urodziwą i pulchną białogłowę, dorozumiał się zaraz, czego jej brakować musi, dlatego też postanowił w imię miłości Chrystusa uwolnić brata Puccia od trudu i wziąć go na barki własne. Jął więc rzucać na młodą białogłowę znaczące spojrzenia i, przyłożywszy się pilnie do dzieła, tyle sprawił, że podobną żądzę do tej, jaką sam uczuwał, i w niej zapalił. Spostrzegłszy to, skorzystał z pierwszej nadarzonej sposobności, aby się z żoną brata Puccia porozumieć. Chociaż znalazł ją w dobrem ułożeniu i gotową do sprawienia mu przyjemności, przecie nie mógł się tego od niej dobić, aby mu naznaczyła spotkanie gdzieś poza swoim domem. W domu zasię nie podobna było nic uczynić, brat Puccio bowiem nie zwykł był nigdy wyjeżdżać. Wszystko to wielce mnicha martwiło. Wreszcie przyszedł mu do głowy fortel, dzięki któremu spodziewał się, że będzie się mógł cieszyć do woli wdziękami Isabetty w jej domu, bez obudzenia podejrzeń w duszy brata Puccia. Pewnego razu, gdy brat Puccio go odwiedził, rzekł doń: — Już nieraz spostrzegłem, bracie Puccio, że jedno tylko pragnienie żywicie: zbawienia dostąpić. Zdaje mi się jednakoż, że zbyt długą drogą do tego celu zmierzacie. Przecie istnieje i inna droga, znacznie krótsza, którą kroczy papież i wysocy dostojnicy kościoła. Coprawda, nie chcą oni drogi tej ludziom ukazywać, bowiem stan duchowny, żyjący z jałmużny wiernych, za wskazywanie im ścieżki do nieba, wielceby na tem ucierpiał. Ponieważ jednak jesteście moim przyjacielem, dla którego wiele wdzięczności za okazywane mi względy żywię, dlatego też odkryję wam tajemnicę. Brat Puccio, pełen ciekawości, jął go prosić i nastawać na niego, aby mu wskazówek potrzebnych udzielił, zaręczając i klnąc się na wszystkie świętości, że nikomu o tem ani słowa nie powie i że sam zaraz do najsurowszej przystąpi pokuty. — Dobrze więc — odparł mnich — skoro mi tak uroczyście milczyć przyrzekacie, dam wam stosowne pouczenia. Jak wam wiadome jest, Ojcowie Kościoła twierdzą, że ten, kto chce zbawienia dostąpić, winien następującą pokutę odbywać. Zrozumcie mnie jednak dobrze! Nie twierdzę ja, że po tej pokucie zupełnie grzesznikiem być przestaniecie, ale jeno, że wszystkie winy, popełnione do chwili pokuty, odpuszczone wam zostaną. Te błędy, zasię, w które popadniecie po jej odprawieniu, nie będą wam policzone ku potępieniu, przeciwnie, odrobiną wody święconej zmyć się dadzą. Przedewszystkiem więc, chcąc odprawić pokutę, musicie się szczerze i należycie wyspowiadać, później zasię należy zacząć post i życie wstrzemięźliwe, które ma trwać dni czterdzieści; w tym czasie niewolno wam tknąć swojej żony, ani żadnej innej białogłowy. Krom tego, musicie znaleźć w swoim domu miejsce odosobnione, gdzie pozostając, moglibyście przez całą noc w gwiaździste niebo się wpatrywać. Udacie się tam późnym wieczorem i narychtujecie sobie długi stół, tak wysoki, abyście stojąc, lędźwiami o niego opierać się mogli. Położycie na stół swoje ramiona, przyjmując postawę Ukrzyżowanego, możecie się przytem rękoma za dwa kołki uchwycić. W tej postawie, patrząc w niebo i najmniejszego poruszenia nie czyniąc, pozostaniecie aż do jutrzni. Gdybyście byli uczeni w piśmie, dałbym wam modlitwy, które w czasie pokuty odmawiać należy, ponieważ jednak czytać nie umiecie, musicie tedy odmówić trzysta razy Zdrowaś Maryja i tyleż razy Ojcze Nasz. Przez cały ten czas będziecie patrzyli w niebo i nieustannie myśleli o tem, że Bóg stworzył ziemię i niebo, uprzytamniając sobie również mękę Zbawiciela. Gdy na jutrznię zadzwonią, odejdziecie i, jeśli wola, rzucicie się w ubraniu na łoże i zaśniecie. Rankiem musicie jeszcze udać się do kościoła, wysłuchać trzech mszy i odmówić z pięćdziesiąt Ojcze Nasz i tyleż Zdrowaś Marja. Potem wolno wam będzie zająć się swemi sprawami i obiad zjeść. Jednakże, w porze nieszporów znowu powinniście pójść do kościoła i tam odmówić kilka pacierzy, których was zaraz nauczę, a bez których obejść się nie lza. Za nadejściem wieczoru odnowa pokutę rozpoczniecie. Ja sam kiedyś wszystko to czyniłem, dlatego też jestem upewniony, że zanim do końca pokuty dojdziecie, uczujecie rozkosz wiecznego zbawienia. — Praktyki te nie wydają mi się zbyt uciążliwe i długotrwałe — odparł brat Puccio — i myślę, że im łatwo sprostam; z pomocą Boską zacznę pokutę jeszcze w tę niedzielę. Przyszedłszy do domu, opowiedział o wszystkiem, za zezwoleniem mnicha, swojej żonie. Ta dorozumiała się zaraz, w jakim celu mnich rozkazał mu, nie drgnąwszy, przez całą noc pokutować. Znalazłszy ten fortel wcale udatnym, rzekła, że wielce rada będzie zawsze z wszystkiego, co on za użyteczne dla zbawienia duszy swojej uzna. Żeby zaś Bóg łaskawie tę jego pokutę przyjął, gotowa jest z mężem post podzielić, innych prywacyj na się nie biorąc. Gdy nadeszła niedziela, brat Puccio pokutę swoją rozpoczął, mnich zasię, ułożywszy się z Isabettą, prawie każdego wieczora do niej się zakradał, nie będąc przez nikogo widziany. Przynosił z sobą przednie potrawy i wina; po spożyciu wieczerzy, kładli się do łoża i figlowali aż do jutrzni; o tej godzinie mnich odchodził, a brat Puccio do łoża powracał. Ponieważ jednak miejsce pokuty brata Puccia oddzielone było tylko cienkiem przepierzeniem od komnaty jego małżonki, zdarzyło się tedy, że gdy mnich zbyt tęgo panią Isabettę tarmosił, zdało się pokutnikowi, że trzeszczą wszystkie krokwie w komnacie. Odmówił już był sto Ojcze Naszów, a gdy do sto pierwszego miał się zabierać, zapytał: — — Na miłość Boską, moja żono, co tobą tak rzuca? Wielce żartobliwa białogłowa, która zapewne dosiadała właśnie rumaka świętego Benedykta, czy świętego Jana Gwalberta, odparła: — Na mą duszę, mężu drogi, przewracam się, jak tylko mogę! — Jakto przewracasz się? Co chcesz powiedzieć przez to? — Jakże się możesz jeszcze pytać o to? — odrzekła Isabetta, ledwo hamując się od śmiechu (a było, wierę, śmiać się z czego). Zaliżem cię nie słyszała, mówiącego tysiąc razy: „Kto się cały dzień przepości, nie ma w nocy spokojności“. Brat Puccio, uwierzywszy, że żona, wskutek długiego postu, zasnąć nie może i dlatego tak na łożu się przewraca, rzekł do niej dobrodusznie: — Prosiłem cię nieraz, żono, abyś postów zaniechała, aleś mnie się posłuchać nie chciała. Proszę cię, staraj się teraz zasnąć, bowiem tak się na łożu rzucasz, że je całe na drzazgi porozbijasz. — Nie troskaj się o to, miły mężu — odparła białogłowa — wiem, co czynię. Bacz na siebie, abyś dobrze czynił, ja zaś w miarę sił moich będę się starała, aby jeszcze lepiej czynić. Puccio zamilkł i znowu do modlitw swoich przystąpił. Isabetta i mnich jeszcze tej nocy narychtowali sobie w drugim kącie komnaty łoże, w którem z radością harcowali, w czasie pokuty brata Puccia. O jutrzni mnich wychodził, białogłowa do małżeńskiej łożnicy powracała, a wkrótce i brat Puccio przybywał. Gdy więc brat tym kształtem pokutę odprawiał, Isabetta nieraz żartobliwe do mnicha mawiała: — Zadałeś mężowi pokutę, dzięki której my już raju zażywamy. Isabetta tak przywykła i tak zasmakowała w strawie, którą ją mnich obdarzał (trza wiedzieć, że mąż oddawna w poście ją trzymał), że nim pokuta brata Puccia do końca dobiegła, znalazła sposób pożywiania się poza domem. Folgowała swoim chuciom w tajności i bez przeszkód. Zważcie, że ostatnie słowa mojej opowieści wcale pierwszym nie przeczą, brat Puccio bowiem, mniemając, że przez ciężką pokutę dostanie się do raju, pokazał doń drogę mnichowi i żonie swojej, która w nieustannej potrzebie żyła, póki się nad nią mnich nie ulitował. Monolingual examples (not verified by PONS Editors)PolishDziała na zasadzie podobnej do żelazka z są to dusze ludzi słabych, zarówno fizycznie, jak i pod względem posiadanej władzy, np. kobiet bądź nawet bliższy względem wszechświata i człowieka, niż dusza do przerażona, gdy spojrzała w ich oczy, zrozumiała, że to nie są ludzie, lecz pozbawione duszy umiał pokazać stan duszy, z tym też wiązała się dobierana przez artystę posiadała domów włościańskich 13, ludności 86 dusz, ziemi włościańskiej 109 mórg na gruntach gliniastych, by nie troszczyć się o dobro ciała, lecz duszy, bo ta jest wczesny buddyzm był na wpół krytyczny: odrzucał rzeczywistość substancji – duszę (pudgala-nairātmya), ale dogmatycznie popierał rzeczywistość dharm, oddzielnych się przede wszystkim zagadnieniem duszy ludzkiej i jej nieśmiertelności, próbując eklektycznie godzić ideały niemieckiego oświecenia z te, jednocześnie nieufne i marzycielskie, odzwierciedlają duszę człowieka, do którego przylgnęła etykieta

rada by dusza do raju